Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Σύννεφο είμαι...

Γεννιέμαι ολημερίς
στη θάλασσα των ματιών σου,
στις λίμνες των ακροδαχτύλων σου,
στα ορμητικά ποτάμια της ψυχής σου.
Από την επιφάνεια
στην ατμόσφαιρα
κι ύστερα πάλι πίσω…
Μικρές-μικρές σταγόνες νερού
κι ύστερα ατμός.

Σα γίνεσαι αγέρας
σκαρφαλώνω στα βουνά της ψυχής σου
κι  αφήνω τη βροχή μου
να δροσίζει τα δάση σου.
Φθάνω ως το έδαφος
του κορμιού σου
και γλιστράω βαθιά στο χώμα
της καρδιάς σου.

Να ήμουν ο ωκεανός,
ν’αρμενίζω τα καράβια
της ύπαρξής σου.

Να ήμουν το γάργαρο νερό
που σε δροσίζει.
Το νερό που κολυμπάς
και χαίρεσαι τα καλοκαίρια σου.

Να ήμουν το νερό της πηγής,
το νάμα που θεραπεύει
το κουρασμένο σου σώμα.

Να ήμουν το ευλογημένο νερό
που καθαρίζει τη ψυχή σου,
βαπτιζοντάς την.

Σύννεφο είμαι όμως
κι ανεβαίνω ψηλά.
Ανοίγω την αγκαλιά μου
και γίνομαι βροχή,
διώχνοντας από πάνω σου
τις ξένες ουσίες.



1 σχόλιο:

  1. Σε μαύρο φόντο
    Λέξεις λευκές
    Λέξεις σειρήνες
    Λέξεις συμπληγάδες
    Λέξεις σταγόνες ανοιξιάτικης βροχής
    Που θέλουν να ποτίσουν
    Το διψασμένο κήπο της σιωπής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή