Eίμαι το ποίημα σου, είπε
Λευκή
Άγραφη σελίδα
Κόκκινου συναισθήματος

Έκθεση φωτογραφίας (Α)ΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ, η ποίηση της καθημερινότητας.

                                  

- Να χαμογελάς πολύχρωμα, να διατηρείς το καλοκαίρι μέσα σου, ώστε να 
'χεις φωτεινές μέρες.

- Μα, τί εννοείς; ρώτησε το χρυσάνθεμο την πεταλούδα.

- Όσο ζεις με την ανάμνηση, μένεις πίσω, απάντησε εκείνη.

- Και τί θαρρείς πως πρέπει να κάνω;

- Να προχωρήσεις!

- Πως; Δεν έχω κουράγιο, μήτε δύναμη.

- Προχωράς κάθε φορά, σαν ονειρεύεσαι!

Tα φτερά της ψυχής

Τα φτερά της ψυχής

στις έκπτωτες κοινωνίες αγγέλων
παραδίνονται στον άνεμο
και ταξιδεύουν στο άγνωστο
δίδονται ενέχυρο στ' αστέρια
στη μοναχική κι ατέρμονη ακτινοβολία τους
παραχωρούνται στη θάλασσα
πνίγονται σε κάποια μανιασμένη τρικυμία.


Τα φτερά της ψυχής
στα κατάλληλα χέρια
μαθαίνουν 
ν' αγγίζουν ουρανό.

Σύμβολο

Μυστήρια που αιωρούνται στα όρια του δυνατού·
ανάγκη επικράτησης της αρμονίας·
διορατικότητα και κατανόηση·
ανάμνηση έλξης ιδιαιτερότητας της μορφής.

Αντικείμενο αναζήτησης και λατρείας.
Σεβασμός  και περιφρόνηση.
Ο χειρότερος εαυτός,
μα κι ο καλύτερος.
Υψώνοντας
τα μάτια των ανθρώπων
στα ιδανικά της πνευματικότητας και της μακροθυμίας.
Απαλύνοντας
τη δύναμη των πολεμιστών με έλεος
Φωτίζοντας
το δρόμο εκείνων,
που ακολουθούν τα βήματα καρδιάς.

Άγριος στην πάλη για την ελευθερία του,
μα και ήμερος
Η ελευθερία,
που δε χρειάζεται να κερδίζεται εις βάρος.

Τι κι αν είναι ή υπήρξε ποτέ πραγματικός.
Η φύση του, η ύπαρξή μας.

O έρωτας·
η φαντασία που κεντρίζεται από την ιδέα.
O έρωτας·
σύμβολο.

Κατάρρευση

Οι θεοί αποφάσισαν
τη μοίρα μου.
Συ, ναυάγησες
από τυχαίο γεγονός.


Για το είδωλό μου
χάθηκαν ψυχές,
πλάνες φήμες,
συμφορές καταστροφικές.


Συ, δε βαραίνεις την πλάση
μα τον εαυτό σου,
κουρελιασμένος ζητιάνος
με την ανάμνηση
του βασιλέα.


Συντρίμμια γίνηκε
το καράβι μας
στους βράχους.


Kι όλα αυτά,
για ένα βασίλειο
που κατέρρευσε.

Η συνάντηση Πάρη και Ελένης, Μουσείο Λούβρου, Παρίσι

To κορμί της ψυχής

Χόρευα νύχτες ολόκληρες,
ξετρελαμένος με τους ανθρώπους και τη ζωή.
Αργά το βράδυ,
όταν ο χορός,

η παραφορά μου,

η βίαιη εγκατάλειψη του καθενός,
με ρίχνανε σε μια έκσταση κουρασμένη και γεμάτη
στο απώτατο της κούρασης και στο διάστημα ενός δευτερολέπτου,
ένιωθα,
πως καταλάβαινα το μυστικό των πλασμάτων και του κόσμου.


Την επομένη,
η κούραση εξαφανιζόταν,
μαζί της και το μυστικό.
Ξεχυνόμουν και πάλι.
Έτρεχα,
διαρκώς υπερπλήρης και ποτέ χορτασμένος,
ως το βράδυ,
που η μουσική σταμάτησε,
τα φώτα σβήσαν.
Η γιορτή,
όπου είχα υπάρξει ευτυχισμένος.



Ήμουν φτιαγμένος για να 'χω κορμί.


Σαν άρχισα να οσφραίνομαι
καθαρές νότες και τραγούδια
να γεύομαι τα πορτοκαλί τριαντάφυλλα
των χαμόγελων και των ματιών,
να ακούω τις αγκαλιές στο συναπάντημά τους,
είχα αρθεί σε μια έκσταση μαγευτική.
Της αρετής,
που τρέφεται από τον εαυτό της.


Eίμαι φτιαγμένος για να χω ψυχή.

Πίνακας: Favien Hommet



Το άνωθεν κείμενο μετά από μελέτη της ''Πτώσης'' του Καμύ.

Bέβηλοι

Α! Τι ωφελεί να έχεις
το χέρι απλωμένο
και την καρδιά ορθάνοιχτη;
Οι βέβηλοι καραδοκούν.
Οι του σώματος καλύτεροι
των βεβήλων της ψυχής.

Το βλέμμα σου

 Λουλούδι στην κόρη των ματιών μου

Λαμπερό μετέωρο που απλώνεται

απ' τον ουρανό στο γήινο ορίζοντα

Παιχνίδισμα  ανταύγειας των αστεριών

στα κύματα θαλάσσης

Φτερωτό κι ορμητικό σα θύελλα

Το βλέμμα σου.

Κοιμήσου...Εγώ είμαι εδώ

Με χρώματα αγάπης,

θα χαρακώσω το μαύρο τ’ ουρανού

ύστερα θα αφήσω τη φωνή μου

να σκαρφαλώσει  

στο κρεβάτι του συναισθήματος σου

αγγίζοντας τη μέθη της αγάπης
πριν γίνει γεύση μοναξιάς.

Κοιμήσου...εγώ είμαι εδώ! 

Ταυτόχρονα

Ο χρόνος,
μια μελωδία,ένα ποτάμι.
Κυλά μέσα απ’ τα χέρια μας σα νερό,
αψηλάφητος.

Όταν σου είπα  ότι είναι δέκα και μισή
δεν ήταν πια..
Ο άνθρωπος των δέκα και μισή
δεν είναι ίδιος με τον άνθρωπο των έντεκα.

Στην πραγματικότητα,
Εμείς είμαστε ο χρόνος.
Οι νότες της καρδιάς μας
δεν παίζονται μόνον ως διακεκριμένες,
αλλά κι ως συγχορδίες.
Ταυτόχρονα!


                                                                                                                                                                     

Πινακας:Σαλβαδόρ Νταλί

Αγκάλιασέ με

Eίχα καταπληκτική όσφρηση.
Μπορούσα να μυρίσω πράγματα
άοσμα  για τους ανθρώπους.

Οσμιζόμουν τα αρώματα των λουλουδιών και των φυτών.
Ο κόσμος όλος ήταν για μένα μια μυρωδιά,
η μυρωδιά σου.

Μπορώ να μυρίσω το άρωμα
που άφησε στο κορμί μου το χάδι σου.

Έτσι μας θυμάμαι...
αγκαλιασμένους μέσα σε μυρωδιές
κι αρώματα σε ένωση ατέρμονη.

Μπορώ ακόμα-ακόμα να μυρίσω το φιλί σου στα χείλη μου,
για να μπορώ να σου ψιθυρίζω
Αγκάλιασέ με....

H έσχατη ευχή

Σα γυναίκα μαυροφορεμένη

εμφανίστηκες στον ύπνο μου,
κράτησες τα χέρια μου,
προσπαθώντας να μου πάρεις την ανάσα.

Η ακινησία του τρόμου σου
κι ο πόνος στο στήθος μου
σαν κάθισες,
με παρέλυσαν.

Αργοπέθαινα…

Τα επόμενα βράδια
εμφανίστηκες
σα γριά άσχημη ,
σαν όμορφη κοπέλα,
φωτεινή σφαίρα,
κι ήλιος υπέρλαμπρος .

Κρατώ στα χέρια την έσχατη ευχή
να σε νικήσω.
Kατάματα να σε κοιτάξω με θάρρος και θράσος,
για να γίνει η έσχατη ευχή πρώτη,
κι ο πόνος στο στήθος μου ανύπαρκτος.

Η κοινωνία του συναισθήματος

Η αγάπη μου,
δεν αναλύεται με τη λογική,
δεν εκτοπίζεται απo τις μεγάλες φιλοδοξίες,
ή τη δίψα του μεγαλείου.

Είναι μια δεύτερη ζωή,
φύεται στην ψυχή,
θερμαίνει κάθε φλέβα,
χτυπάει σε κάθε σφυγμό μου.

Περιέχει τα πάντα.
Σώμα. Ψυχή. Ζωή. Ανάγκη.
Ολόκληρο το είναι.

Τη νιώθω,
όπως τη ζεστασιά του αίματος.
Την ανασαίνω,
όπως το οξυγόνο στους πνεύμονες.
Την φυλάσσω μέσα μου,
σαν ηλιαχτίδα φωτός,
στο ατελείωτο ψυχρό σκοτάδι.

Όχι δεν είναι απλά μια λέξη.
Είναι μια ανείπωτη κατάσταση
η κοινωνία του συναισθήματος
στο αντίκρισμα των ματιών σου.

Φωτογραφία: Δημήτρης Καρπέτης

Σύννεφο είμαι...

Γεννιέμαι ολημερίς
στη θάλασσα των ματιών σου,
στις λίμνες των ακροδαχτύλων σου,
στα ορμητικά ποτάμια της ψυχής σου.
Από την επιφάνεια
στην ατμόσφαιρα
κι ύστερα πάλι πίσω…
Μικρές-μικρές σταγόνες νερού
κι ύστερα ατμός.

Σα γίνεσαι αγέρας
σκαρφαλώνω στα βουνά της ψυχής σου
κι  αφήνω τη βροχή μου
να δροσίζει τα δάση σου.
Φθάνω ως το έδαφος
του κορμιού σου
και γλιστράω βαθιά στο χώμα
της καρδιάς σου.

Να ήμουν ο ωκεανός,
ν’αρμενίζω τα καράβια
της ύπαρξής σου.

Να ήμουν το γάργαρο νερό
που σε δροσίζει.
Το νερό που κολυμπάς
και χαίρεσαι τα καλοκαίρια σου.

Να ήμουν το νερό της πηγής,
το νάμα που θεραπεύει
το κουρασμένο σου σώμα.

Να ήμουν το ευλογημένο νερό
που καθαρίζει τη ψυχή σου,
βαπτιζοντάς την.

Σύννεφο είμαι όμως
κι ανεβαίνω ψηλά.
Ανοίγω την αγκαλιά μου
και γίνομαι βροχή,
διώχνοντας από πάνω σου
τις ξένες ουσίες.

Δεδιός

Οι θεότητες του σκότους
μανιασμένες, χορεύουν
ξέφρενο πολεμικό χορό
γύρω από το λαμπρό παλάτι.
Οι τριγμοί στα θεμέλιά του
η  κατάλυση της δόξας του.

Όταν ξεκινούσες για το μεγάλο πόλεμο
ενάντια στην πόλη της Τροίας,
θυσίασες στο βωμό
την πρωτότοκη αγάπη μας
αγνή παρθένα
αφίλητη
μπουμπούκι αμύριστο.

Τρυφερό βλαστάρι
ν' αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια
με βλέμμα γεμάτο απορία
πορεύεται το δρόμο της θυσίας.

Παιδί ακόμη
καρπός αγίνωτος
δεν μπορεί να νιώσει
γιατί οι άνθρωποι πολεμούν
γιατί σκοτώνονται
γιατί δολοφονούν
γιατί δεν έμαθαν ν' αγαπούν. 

Άνεμος

Σε όρισα
Mέτρησα τη διεύθυνση σου σε μοίρες,
την ένταση σου σε μίλια,
ώρες,λεπτά,δευτερόλεπτα.

Πρόβαλες
τις θερμές ημέρες,
σα θαλάσσια αύρα
και τις ζεστές νύκτες
σαν απόγειος ουρανός.

Κάπου,κάπου
γινόσουν νέφος υδρατμών
και κομματιών πάγου,
σταγόνα νερού
που φέρνει τη βροχή.

Αν η θερμοκρασία
ήταν χαμηλή γινόσουν
χιόνι...παγωμένη σταγόνα,
μανιασμένη θύελλα
κεραυνός.

Άνεμος ήσουν...
ατμοσφαιρικός αέρας
κινούμενος οριζοντίως.



Άνθρωπος

Ο άνθρωπος.
Μάρτυρας έντρομος,
απροστάτευτος στην άγρια όψη
του βαρυσυννεφιασμένου ουρανού
και στα ξεσπάσματα των καταιγίδων.
Δίνει μορφή στις φυσικές δυνάμεις.
Όσο τρομερά τα φαινόμενα,
τόσο τερατώδη τα όντα.
Ο άνθρωπος,καπρίτσιο των θέων,
αντικείμενο φυσικών νόμων.

Ζεσταίνει με το άγγιγμα του
λησμονώντας πως,ο ίδιος
είναι φωτιά
πνέει από τη θάλασσα στη στεριά
λησμονώντας πως,ο ίδιος
είναι αέρας
πνίγεται σε βρόχινα ρυάκια
λησμονώντας πως, ο ίδιος
είναι νερό
γεννιέται απο μήτρα, μεγαλώνει
λησμονώντας πως, ο ίδιος
είναι γη.

Φωτιά, αέρας, νερό, γη,
το καθένα κρυμμένο μέσα στα άλλα.
Όλα μαζί,
άνθρωπος.

Η γοητεία της πτήσης

Δραπέτες από τον λαβύρινθο μας,
με τη βοήθεια φτερών,
απο πούπουλα και κερί
στους ώμους,
αναζητήσαμε ουρανό.

Γοητευμένοι από την πτήση,
λησμονήσαμε
τους κινδύνους.

Συ,πέταξες ψηλά στον ήλιο,
έλιωσε το κερί κι αποκολλήθηκαν τα φτερά σου.
Εγώ,χαμηλά,στη θάλασσα
υγράθηκαν τα φτερά μου και λύθηκαν.

Πέσαμε κι οι δυο...

Συμπληγάδες

Μοιάζουμε με συμπληγάδες πέτρες.
Δύο απόκρημνα βράχια,
το ένα απέναντι στο άλλο στο άλλο.
Πέτρες που ανοιγοκλείνουν,
μια πλησιάζουν μεταξύ τους
και μια απομακρύνονται.

Μοιάζουμε με απότομα βράχια,
το κύμα σκάει πάνω μας
με φοβερό θόρυβο,
βρισκόμαστε μεταξύ σκοπέλων,
άλλοτε,είμαστε η Σκύλα
και άλλοτε,η Χάρυβδη.

Κάποτε,όμως,κουραζόμαστε,
νιώθουμε θλίψη
συνειδητοποιώντας
τη φθορά του πεπρωμένου.

Μαζεύουμε τα χρώματα
του ήλιου,των φύλλων,
τ'ουρανού και των λουλουδιών
σ'ένα σακκούλι,
ντυνόμαστε πεταλούδες
πετώντας ελεύθερες.

Όμορφες χρωματιστές πεταλούδες,
που παραμένουν όμως σιωπηλές.

                                                                                      

Σημαδεμένο Ξωτικό

Πλάσματα και μαγεμένοι οδοιπόροι
που ακούσατε το κάλεσμα μου
περιπλανώμενοι στο δάσος
αναρωτιέμαι αν η φωνή μου
μοιάζει με την ανθρώπινη δική σας
ή πλησιάζει στην αγνή γλώσσα των ζώων

Η ομιλία μου
συγκεχυμένη σύνθεση
φωνηέντων και συμφώνων.
Την ακούς και θαρρείς
πως την καταλαβαίνεις
μα, αν ξεγελαστείς και μου απαντήσεις
σου παίρνω τη φωνή

Μοιάζω με πανέμορφη γυναίκα,
μα είμαι πλάσμα ενός άλλου κόσμου,
με τέχνη μαγείας και  γοητείας
έχοντας στην πλάτη μου φτερά εύθραυστα,
σαν της πεταλούδας

Η φωνή και τα γέλια μου
ακούγονται παντού,
μα σπάνια ανταλλάσσω κουβέντα με ανθρώπους,
που, όταν συχνά αντίκριζω,
μου άφηνουν κι από ένα σημάδι.

Προσφέρω τη θεραπευτική ψυχή μου
σε αυτούς
που προσέρχονται σιωπηλοί και με φόβο.

Όμως...

Μη βιαστείς να μου κλέψεις το μαντήλι
ώστε να σου δοθώ ολοκληρωτικά.
Σαν περάσουν τα χρόνια
θα το θέλω πίσω
για ν' ατενίζω την ελευθερία.

 

Παιγνίδι λέξεων

Ανταλλάξαμε λέξεις
σ'ασπρόμαυρα τετράγωνα.
Καθεμιά τους κι ένας κανόνας.
Οι λέξεις μας,
πιόνια στο σκάκι,
με τον δικό τους ρόλο στο παιγνίδι.

Ως Ανάμνηση

Δεν έμεινε τίποτα,πια,
μόνο θολές ματιές
ως ανάμνηση σπινθηροβόλων βλεμμάτων

Δεν έμεινε τίποτα,πια,
μόνο ξεχασμένες ανάσες
ως ανάμνηση λαχτάρας του πρώτου φιλιού

Δεν έμεινε τίποτα,πια,
μόνον άρρυθμοι χτύποι καρδιάς
ως ανάμνηση ετερόφωτης αγάπης,
που χαράξε το χρόνο

Ο χρόνος...στο παρελθόν
Δεν έμεινε πια,
τίποτα.
Αγαπημένε 

Φωτογραφία: Δημήτρης Καρπέτης

Έλα...

Έλα...
να δώσεις παλμό στους χτύπους της καρδιάς μου...
Έλα...
να δώσεις τέλος,στην παρουσία της απουσίας σου...
Έλα...
να χρωματίσεις κόκκινο τον ουρανό μου...
Αγαπημένε,
λειψά τα λόγια των ανθρώπων,
για τα δώρα των θεών...

Αξιολόγηση

Με έβαλες,λοιπόν,στη διαδικασία της αξιολόγησης...
Στεκόσουν απέναντι μου κρατώντας την αόρατη λίστα των μελλοντικών λαθών μου και σημείωνες αβίαστα τα σφάλματα μου.
Σημείωνες...σημείωνες...σημείωνες...
Δες!Η λίστα συμπλήρώθηκε!
Τα σφάλματα της ύπαρξης μου βρίσκονται στα χέρια σου
και ο πόνος της ψυχής μου,στα δικά μου!

ΑΡΜΟΝΙΑ

Το ειδικό βάρος της ψυχής,
στα παγωμένα χέρια σου στενεύει
Το ειδικό βάρος της ψυχής,

στα πυρωμένα χέρια μου στεγνώνει

Mπορούν;

''Μπορούν δυο άνθρωποι να γίνουν πανσέληνος;'',με ρώτησες...

Μπορούν,να ενώσουν το έσχατο κομμάτι της άγνοιάς τους,
σε ολότητα του ''εμείς'';

Mπορούν,να κομματιάσουν τις ενοχές τους,
σε επιμέρους ασήμαντες λεπτομέρειες;

Mπορούν,να οδηγηθούν στην κάθαρση
μέσω του συναισθήματος;

Mπορούν;

Aδυνατώ,να απαντήσω τι μπορούν δυο άνθρωποι...
Aν μιλούσαμε για ψυχές...
ίσως να είχα μιαν απάντηση...